Let op: deze ervaringsverhalen zijn persoonlijk en vertegenwoordigen niet per se de mening van Benzomoe. We willen met deze verhalen inzicht geven in de beleving van mensen die slaapmedicatie gebruiken. Heb je vragen over je eigen gebruik? Neem dan altijd contact op met je voorschrijvend arts en/of apotheker.
4 jaar geleden kwam ik bij de huisarts. Ik had me ziekgemeld op mijn werk, alles was me te veel.
Mijn batterij was leeg, ik was letterlijk op. Daar raakte ik voor het eerst in aanraking met de Oxazepam. Deze werd mij geadviseerd, om even wat rust in de tent te brengen.
’Ik weet nog wel, ik was eigenlijk tegen medicatie, maar ik dacht als mij dit gaat helpen doe ik dat. Niet wetende dat dit het begin was van alle ellende die daarna kwam’
Ik haalde het op bij de apotheek, ik kreeg het advies van de apotheker: ‘neem het zo nodig.’ Dat zo nodig was niet meer zo nodig maar werd meer en meer. Daarnaast kreeg ik andere klachten, duizeligheid, nachtmerries, onrust.
Ik denk: ‘wat is hier met mij aan de hand?’. Ik kwam vaak bij de huisarts en zo kwam ik terecht bij diverse artsen. Daar kreeg ik nog meer pammetjes voor geschreven maar dan net een beetje anders. Ook dit nam ik braaf in, want dit zou me helpen. Alleen, mijn klachten werden niet minder, maar erger.
Ik kreeg hulp van diverse hulpverleners, het ging zo op en af en het duurde maar. Tot dat mensen tegen mij zeiden: ‘slik jij niet te veel medicatie?’
In eerste instantie dacht ik dat dit niet oorzaak was van alle ellende dus ik schoof het van me af. Tot dat mensen het meer begonnen te zeggen. En ik er toch serieus over ging nadenken.
Ik kan me herinneren dat ik wel eens pogingen gedaan heb om te stoppen, maar steeds werden mijn ‘problemen’ erger en was ik zo weer terug bij af. En toen begon er bij mij toch een lampje te branden.
Ik was verslaafd aan benzo’s. Deze kwam keihard binnen.
Ik ben op zoek gegaan naar specifieke hulp en zo kwam ik uit bij Jellinek. Daar mocht ik vrij snel op intake. Daar was snel duidelijk dat ik inderdaad verslaafd was aan benzo’s. Een opname zou het beste zijn, ik had al meerdere pogingen gedaan. Ik was blij, maar vond het mega eng.Ik wist na eerdere pogingen dat dit niet zonder moeite zou zijn.
‘’En ik dacht hoe moet dat dan zonder al die medicatie’’
Ik vond het eng maar ik dacht: ‘ga het aan!’ Ik had allemaal mooie doelen op mijn lijstje staan als ik benzo-vrij zou zijn. Dus dat was mijn stok achter de deur om het aan te gaan. Na maanden geduld werd ik opgeroepen er stond een opnamedatum gepland. Wat was ik blij. Het duurde vrij lang omdat het coronavirus ertussen kwam. Na 4 weken intern te hebben gezeten, was ik zo goed als benzo-vrij, ik moest het nog 2 weken zelf doen, wel met behulp van hulpverleners. De vier weken waren zwaar, heel zwaar. Ik was me een partij ziek, had veel onrust, lichamelijke klachten en ga zo maar door.
Ondertussen ben ik ruim een half jaar verder, en het gaat goed met mij. Ik werk, ik studeer, en ik ben ervaringsdeskundige.
Toch zijn er zijn nog steeds momenten dat ik er wel is naar snak, maar aanraken, nee dat doe ik nooit meer.
Met mijn verhaal wil ik andere bereiken, wees alert op wat je doet, praat met iemand!
Dat is de beste medicijn.
